Síðasta bekkjarmótið

Á köldu febrúarsíðdegi árið 2001 safnast þrettán fullorðnir saman á Björkskär – afskekktri eyju í ytri skerjagarði Stokkhólms. Þau ætla að halda bekkjarmót með gömlum bekk úr barnaskóla.

Ísinn liggur enn, en ber ekki. Ekkert farsímasamband. Báturinn fer klukkan 18 og kemur ekki aftur fyrr en klukkan 02. Í átta klukkustundir eru þau algerlega einangruð frá umheiminum.

Í fyrstu er stemningin hlý og full af nostalgíu. Þau hlæja að gömlum minningum, deila víni og spjalli. En fljótt fer að hrikta í yfirborðinu. Margir hafa ekki gleymt – og sumir hafa aldrei fyrirgefið.

Í gegnum endurminningar sjáum við kennslustofuna, skólalóðina, íþróttasalinn. Hlutverk sem mótuðust, raddir sem þögnuðu. Samfélag sem aldrei var raunverulegt samfélag.

Yfir kvöldverðinum breytist andrúmsloftið. Það sem byrjaði sem hlý, nostalgísk kvöldstund, breytir hægt og rólega um andlit – og verður að einhverju allt öðru.

Þegar einn hverfur og annar finnst látinn, verður spennan áþreifanleg. Allir hafa ástæður. Allir bera sár. Og einhver kom ekki til að minnast – heldur til að hefna.

Síðasta bekkjarmótið fjallar um sekt, hópdýnamík og skugga bernskunnar sem aldrei sleppir takinu.
Saga um hvernig þögn getur drepið – og hvernig fortíðin finnur ávallt leiðina til baka.